AIDS

AIDS, to skrót angielskiej nazwy: Acquired Immune Deficiency Syndrome. W polskim tłumaczeniu pełna nazwa choroby brzmi: "zespół nabytego upośledzenia odporności".

Wirusy wnikają do komórek układu odpornościowego namnażają się w nich i niszczą je. Prowadzi to do dramatycznego w skutkach osłabienia odporności organizmu. Organizm staje się wtedy bezbronny wobec normalnych, niegroźnych zakażeń. Człowiek pozbawiony odporności może umrzeć z powodu choroby błahej dla innych.

Poprzez kontakt z krwią lub innymi płynami ustrojowymi chorego:

- najczęściej poprzez kontakty seksualne

- transfuzje krwi, transplantacje narządów

- użycie tej samej strzykawki

- wirus może przeniknąć od chorej matki do krwi płodu

Przenoszenie drogą płciową:

♦ w Stanach Zjednoczonych większy odsetek wśród homoseksualistów

♦ w Azji, Afryce głównie poprzez kontakty heteroseksualne

♦ WHO szacuje ,że ponad 90% nowych przypadków infekcji zachodzi podczas stosunków heteroseksualnych

OBJAWY

W kilka tygodni po zarażeniu wirusem mogą pojawiać się stany gorączkowe lub ostre stany zapalne gardła, które ustępują samoczynnie.

Pierwsze oznaki infekcji – przewlekły obrzęk gruczołów limfatycznych około 3-5 lat.

Jako pierwsze objawy ARC (AIDS related complex):

biegunka, nagłe ataki gorączki, zmęczenie, pocenie się w czasie snu, przewlekły obrzęk gruczołów limfatycznych

W dalszym etapie spadek wydolności układu odpornościowego prowadzi do w pełni nasilonych objawów AIDS

U chorych na AIDS również występowanie problemów neurologicznych: zaburzenia pamięci, letarg, demencja, ataksja, napady padaczkowe.

POLSKA

Od 1985 do 2006 :

- 10 292 zakażenia HIV

- 1 798 zachorowań na AIDS

- 825 zgonów z powodu AIDS

Prawie 30 tys osób żyje w Polsce z wirusem HIV

Rocznie wykrywa się 600-660 nowych zakażeń

Zastosowanie leczenia przeciwwirusowego może znacząco opóźnić wystąpienie pełnoobjawowego AIDS. Im wcześniejsze i intensywniejsze leczenie, tym okres bezobjawowego nosicielstwa jest dłuższy. Także intensywne leczenie przeciwwirusowe skojarzone z leczeniem zakażeń oportunistycznych oraz terapia przeciwnowotworowa w AIDS może przedłużyć życie chorego o 2-3 lata.

Najważniejsza jednak jest profilaktyka

Wirusowe zapalenie wątroby HBV

Wirusowe zapalenie wątroby HBV

wirus DNA z rodziny Hepadneviridae

Objawy

üciemny mocz – 94%

üutrata łaknienia – 90%

ünudności – 87%

üosłabienie – 77%

ügorączka – 75%

üwymioty – 71%

Drogi zakażenia

Wirus zapalenia wątroby typu B przenosi się podczas kontaktu z zakażoną krwią lub płynami ustrojowymi zawierającymi krew.

Możliwe formy przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu B obejmują, m.in.:

Naruszenie ciągłości skóry skażonymi narzędziami (tatuaże, zabiegi kosmetyczne, fryzjerskie, stomatologiczne)

Zakażenie płodu i noworodka od matki nosicielki

Przetoczenia krwi i jej produktów

Przygodne stosunki seksualne

Kontakty seksualne z nosicielami wirusa

Lecznie

W Polsce wg PZH zakażonych jest 1-1,5% społeczeństwa, co daje 380-500 tys. zakażonych osób.

Szczepienie zapobiega infekcji wirusem zapalenia wątroby B !!!

Ostre postacie zapalenia wątroby typu B podlegają kilkutygodniowej hospitalizacji i w zasadzie nie stosuje się leczenia (podaje się witaminy itd, przy bardzo ciężkim przebiegu czasem sterydy). W przypadku piorunującego zapalenia wątroby stosuje się leczenie na oddziałach intensywnej terapii mające na celu podtrzymanie funkcji życiowych i wyrównanie chorego do czasu regeneracji i podjęcia z powrotem sprawnej funkcji przez wątrobę.

Leczenie stosuje się w przypadku wystąpienia przewlekłego zapalenia wątroby.

Stosowane leki można podzielić na trzy grupy:

leczenie przeciwwirusowe

leczenie osłonowe i uzupełniające

leczenie objawowe późnych następstw (np. marskości)

Nierzeżaczkowe zapalenie cewki moczowej

Nierzeżaczkowe zapalenie cewki moczowej.

Zapalenie cewki moczowej jest chorobą o różnej etiologii, przenoszoną głównie drogą płciową. Charakteryzuje się obecnością wycieku z cewki moczowej i/lub bolesnym oddawaniem moczu, ale może też przebiegać bezobjawowo. Potwierdzenie rozpoznania uzyskuje się poprzez wykazanie zwiększonej liczby leukocytów o jądrze segmentowanym. Materiałem do badania jest zwykle wymaz z cewki, ale może to być również próbka początkowego strumienia moczu. Zapalenie cewki moczowej jest nazywane rzeżączkowym, gdy zostaje wykryta dwoinka rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae), albo nierzeżączkowym (non-gonococcal urethritis - NGU), gdy zakażenie N. gonorrhoeae nie zostaje potwierdzone.

Drogi zakażenia:

Choroba najczęściej występuje u osób niezamężnych, poniżej 25 roku życia, które utrzymywały stosunki seksualne z dwiema, lub więcej osobami w ciągu ostatniego roku bez stosowania mechanicznych środków antykoncepcyjnych. Do zakażenia dochodzi podczas kontaktu z błonami śluzowymi zakażonej osoby.

Zapobieganie:

Nierzeżączkowemu zakażeniu cewki moczowej można zapobiec poprzez:

- utrzymywanie abstynencji

- pozostawanie w związku z jedną, niezarażoną osobą

- unikanie przypadkowych stosunków seksualnych

- używanie prezerwatyw podczas stosunku

Objawy

Objawy podmiotowe
- wyciek z cewki moczowej
- bolesne oddawanie moczu
- podrażnienie prącia
- bez objawów.

Objawy przedmiotowe
- wyciek z cewki moczowej; może być widoczny jedynie po masowaniu cewki moczowej; występuje u znacznego odsetka chorych na zapalenie cewki moczowej przebiegające bez objawów podmiotowych
- bez nieprawidłowości w badaniu przedmiotowym.

Powikłania
- zapalenie jąder i najądrzy
- nabyte drogą płciową reaktywne zapalenie stawów (zespół Reitera).
Powikłania te występują rzadko (<1%),>

Leczenie

Leczenie rozpoczyna się niezwłocznie po ustaleniu rozpoznania.

Zalecane leczenie (zalecenie stopnia A)
- doksycyklina 100 mg 2 razy dziennie przez 7 dni
lub
- azytromycyna 1 g doustnie w dawce jednorazowej

Leczenie alternatywne (zalecenie stopnia A)
- erytromycyna 500 mg 2 razy dziennie przez 14 dni
lub
- ofloksacyna 200 mg 2 razy dziennie lub 400 mg raz dziennie przez 7 dni